Doe je eerste date eens na. Oké, in de living misschien, maar met wat verbeelding werkt het wel. Het is tof eens terug te gaan in de tijd en te beseffen hoe het toen was en nu is. Onze first date was dat een blind date. Ik kende Philip niet, hij kende mij niet, enkel via Google, ehum. En daar had ik gezien dat hij kunstenaar was en op dezelfde dag jarig als mezelf. Oh nee, een artiest en ram, dacht ik. Ik kreeg foto’s waar ik naar toe moest, Minor Swing, check. Was wat onwennig, maar na minder dan een half uur was ik al aan het tetteren. Daarna Villa Bardon. Je merkt direct of het klikt. Ik heb bijvoorbeeld een rare gewoonte met brood. Ik bedoel, ik eet graag de knapperige delen, niet het fluffy wit binnenin. Ik pets dat wit eruit en gebruik dan rijkelijk olijfolie of boter en doe er zout op. Veel mensen vinden dat raar. Philip deed net hetzelfde, check. En toevallig kozen we dezelfde fles wijn, check. Er volgden nog flessen en er werd bij mij thuis druk verder getetterd. Eigenlijk weet ik niet alles meer over dat eerste gesprek, maar mezelf kennende, had ik waarschijnlijk al heel mijn leven verteld. De dag nadien besefte ik ook dat ik mijn volledige schoencollectie boven gehaald had (zelfs onder invloed kan ik mijn voorliefde voor Chie Mihara-schoenen niet verbergen). Wat ik de dag nadien wel nog wist, is dat Philip plots zei: ik denk dat wij gaan trouwen en 2 kindjes krijgen. En wat ik ook nog wist, was dat ik begon te lachen en zei dat het goed was. De dag erna zat Philip in Istanbul voor een tv-productie en ik hier in Tokio voor een kater. We hebben de hele week gefacetimed (long before corona) en een beetje gelachen met dat huwelijksaanzoek. Op het einde van die week had ik een vliegticket in mijn mailbox. Of ik naar Istanbul wou komen. Ik dacht: oh Stefanie, is dit nu weer één van je impulsieve daden of is dit het. Ik ging. 6 maanden later zijn we getrouwd. Op onze gemeenschappelijke verjaardag. En nu zijn we ongeveer 6 jaar (en 1 kindje) later en heb ik nog geen moment spijt.